Een voetbaltransfer lijkt misschien simpel: geld op tafel en de deal is rond. Maar in werkelijkheid komt er veel meer bij kijken. Er zijn drie partijen die allemaal hun zegje willen doen: de verkopende club, de kopende club en natuurlijk de speler zelf. Oh ja, en zijn zaakwaarnemer. Want zonder die laatste gebeurt er helemaal niks. De eerste stap is dat de clubs het eens moeten worden over de prijs. Daarna komen de persoonlijke eisen van de speler aan bod. Wat voor salaris wil hij? Hoe lang moet zijn contract duren? En hoe zit het met bonussen? Als dat allemaal geregeld is, moet ook de zaakwaarnemer zijn deel krijgen. Want laten we eerlijk zijn, die doet het niet voor de lol.
Bij onderhandelingen stel je misschien luxe vergaderzalen en lange gesprekken voor, maar dat beeld is allang achterhaald. De meeste deals worden tegenwoordig gewoon via WhatsApp geregeld. Snel, makkelijk en je ziet meteen of iemand je bericht gelezen heeft. Handig als een speler van club wisselt en alle officiële contactgegevens veranderen. Zijn WhatsApp nummer blijft gewoon hetzelfde, dus het contact blijft lekker soepel. Voor je het weet staat een speler met zijn koffers klaar om naar zijn nieuwe club te vliegen. Dit klinkt misschien gek, maar tegenwoordig doen we alles met onze telefoon. Zo kun je bijvoorbeeld ook op je telefoon in een online crypto casino een potje poker spelen of zelfs inzetten op voetbalwedstrijden.
Neem bijvoorbeeld Mino Raiola, een van de bekendste zaakwaarnemers in de voetbalwereld. Hij regelde niet alleen transfers voor zijn spelers, maar had ook invloed op de clubs zelf. Bij de transfer van Paul Pogba naar Manchester United vertegenwoordigde hij niet alleen Pogba, maar ook zowel Juventus als United. Dat klinkt als belangenverstrengeling, maar in Engeland is dat heel normaal. Zolang de speler niet extra hoeft te betalen en alle partijen akkoord zijn, mag het gewoon. Hij deed zelfs namens United zaken met Everton voor de transfer van Romelu Lukaku, terwijl Lukaku zijn eigen speler was. Sommigen beweren dat Lukaku uiteindelijk bij United belandde omdat ze Raiola simpelweg meer betaalden dan Chelsea bereid was te doen. Geld praat, vooral in de voetballerij.
Vaak hoor je dat een club een peperdure speler wel even terugverdient met de verkoop van shirts. Maar in werkelijkheid werkt het zo niet. Fans die al van plan waren een shirt te kopen, kiezen gewoon voor de naam van de nieuwste sterspeler. Het is dus niet zo dat een club ineens honderdduizenden extra shirts verkoopt omdat er een grote naam is aangetrokken. Natuurlijk helpt het een beetje, maar de clubkas wordt er niet in één klap mee gevuld. Dus als je je favoriete club echt financieel wilt steunen, koop dan niet alleen een shirt, maar misschien ook een sporttas, een sjaal of een mok.
Sommige transfers worden al geregeld voordat de transferperiode officieel geopend is. Waarom? Simpel, de boekhouding. Het financiële jaar van clubs loopt van 1 juli tot 30 juni. Een transfer die eind juni wordt afgerond, kan handig zijn om de cijfers nog net even mooier te maken voor dat jaar. Zo verkocht Barcelona Cesc Fàbregas aan Chelsea precies op tijd om de deal in hun boekhouding van 2013/2014 te laten vallen. Soms wordt er juist gewacht met een transfer, en dat heeft vaak te maken met sponsordeals. Chelsea kocht bijvoorbeeld voor 1 juli geen spelers, omdat ze van Adidas overstapten naar Nike. Het zou een beetje raar zijn om een nieuwe speler te presenteren in een shirt van een sponsor waar je net afscheid van neemt. Antonio Rüdiger werd dan ook pas aangekondigd toen de Nike-shirts klaar waren, compleet met een gelikte video waarin het shirt bijna belangrijker leek dan de speler zelf.